“Korkuyu Beklerken”

Seçtiklerim

• Yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığım artıyor.

• İnsanın sürekli yaşadığını hissetmesi için, bazı değişmez ölçülere başvurması iyi oluyordu.

• Bu ‘demek ki’ler beni her zaman rahatlatırdı.

• Çünkü ‘demek ki’ diyemeyeceğim bir yere gelmiştim.

• İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiçbir şey çıkmaz.

• İki işi birden düşünemiyordum. Bu yüzden çok kaybım oldu. Yoksa, araba filan almam işten bile değildi.

• Ne zaman vaktin var? dedi. Her zaman. Ona bu sözü söyleyemedim tabii. Her zaman vakti olanlara saygı duyulmaz.

• Ben bir şeyin taklidiydim; fakat, aslımı bile doğru dürüst öğrenememiştim.

• Belki de ölürdüm. Belki de ölmemek için, hiçbir işin sonuna kadar gitmiyordum.  Böyle küçük çalışmaların üst üste eklenmesiyle doluyordu zaman. Ben de kelimeleri birbirine yapıştırarak yaratıyordum zamanı.

• Çünkü sevmek yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi.

• Hayır, belki de kendimi yaşanacak güzel günler için saklamamıştım: belki de sadece duygularımda her zaman biraz geç kalıyordum.

• Beni anlamıyorlardı. Zarar yok. Zaten beni, daha kimler anlamamıştı.

• Memur da olsaydım, başarıya ulaşamayacaktım; zaten memur olmak, başarıya ulaşamamak demektir.

• Bir türlü öğrenemedik şu tabiatı. Bu yüzden ölüp gidiyoruz işte.